Stwardnienie rozsiane (MS) jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy działa przeciwko samemu organizmowi, prowadząc do degradacji osłonki mielinowej, która kieruje neuronami, aw konsekwencji zagraża funkcjonowaniu układu nerwowego.
Stwardnienie rozsiane manifestuje się w ogniskach, może to być nawracająca lub postępująca ewolucja, a jej głównymi objawami są osłabienie mięśni, depresja, zmęczenie i nietrzymanie stolca z powodu utraty kontroli ruchowej.
W stwardnieniu rozsianym warstwy mieliny, które pokrywają i izolują włókna nerwowe, są niszczone, uszkadzając przekazy komunikatów, które kontrolują świadome i nieświadome ruchy organizmu, takie jak mówienie, chodzenie, a nawet oddychanie i które w dłuższej perspektywie prowadzą do niepełnosprawności.
Rodzaje stwardnienia rozsianego
Stwardnienie rozsiane można podzielić na 3 typy zgodnie z manifestacją choroby:
- Stwardnienie rozsiane - Remisja : Jest to bardziej rozpowszechniona forma choroby, częściej występująca u osób poniżej 40. roku życia. Ten rodzaj stwardnienia rozsianego występuje w ogniskach, w których objawy pojawiają się nagle, a następnie znikają. Epidemie występują w odstępach miesięcy lub lat i trwają krócej niż 24 godziny;
- Pierwotne postępujące stwardnienie rozsiane : W tym typie stwardnienia rozsianego, symptomy postępują powoli i progresywnie bez jakichkolwiek wybuchów. Prawidłowo postępująca stwardnienie rozsiane występuje częściej u osób po 40. roku życia i jest uważana za najcięższą postać choroby;
- Wtórnie postępująca stwardnienie rozsiane : Jest to konsekwencja stwardnienia rozsianego-remisji, w której występuje nagromadzenie objawów występujących w czasie, co jest trudne do odzyskania ruchów i prowadzi do stopniowego wzrostu niezdolności.
Objawy stwardnienia rozsianego
Objawy stwardnienia rozsianego mogą pojawić się nagle lub wydają się tak częste, że osoba nawet tego nie zauważa. Jeśli uważasz, że możesz chorować, wybierz to, co czujesz, aby wiedzieć, jakie jest twoje ryzyko:
- 1. Brak siły w ramionach lub trudności w chodzeniu Tak Nie
- 2. Nawracające mrowienie rąk lub nóg Tak Nie
- 3. Trudności z koordynowaniem ruchów Tak Nie
- 4. Trudności z trzymaniem moczu lub stołka Tak Nie
- 5. Utrata pamięci lub trudności z koncentracją Tak Nie
- 6. Trudności w widzeniu lub niewyraźne widzenie Tak Nie
Objawy te mogą się nasilić, gdy jesteś wystawiony na działanie ciepła lub masz gorączkę, która może samoistnie spaść, gdy temperatura wróci do normy.
Jak rozpoznać
Diagnozę stwardnienia rozsianego wykonuje neurolog na podstawie objawów prezentowanych przez daną osobę. Ponadto lekarz może zlecić badania obrazowe potwierdzające diagnozę, na przykład obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego, gdzie można sprawdzić degradację osłonki mielinowej. Dowiedz się, na czym polega rezonans magnetyczny i jak jest wykonany.
Jak odbywa się leczenie?
Leczenie stwardnienia rozsianego odbywa się za pomocą leków i sesji fizjoterapeutycznych. Leki powinny być wskazane przez lekarza i mają na celu zapobieganie postępowi choroby, skrócenie czasu i intensywności ataków oraz kontrolowanie objawów, i mogą być wskazane przez neurologa Interferon, octan glatirameru, immunoglobuliny, kortykosteroidy i leki przeciwbólowe.
Fizjoterapia jest ważna dla osoby ze stwardnieniem rozsianym, ponieważ pozwala na aktywację mięśni, zapobiegając atrofii. Fizjoterapia stwardnienia rozsianego polega na wykonywaniu ćwiczeń rozciągających i wzmacnianiu mięśni. Ponadto, gdy osoba znajduje się w kryzysie, ważne jest, aby pozostać w spokoju. Dowiedz się więcej o leczeniu stwardnienia rozsianego.
Obejrzyj poniższy film i zobacz ćwiczenia, które możesz zrobić, by poczuć się lepiej:
Czy lekarstwo na stwardnienie rozsiane?
Stwardnienie rozsiane nie ma lekarstwa, a jego leczenie musi być wykonywane przez całe życie.
Rokowanie w stwardnieniu rozsianym polega na tym, że osoba ta w końcu rozwija postępującą niesprawność neurologiczną i że około 25 lat po rozpoznaniu choroby 80% tych pacjentów staje się całkowicie zależnych od innych, aby wykonywać swoje zadania. Jednak medycyna poczyniła wielkie postępy w tej dziedzinie, z wieloma przypadkami ludzi, u których zdiagnozowano chorobę od ponad 20 lat i którzy nie mają żadnego rodzaju zależności.
