Dyspraksja jest stanem, w którym mózg ma trudności z planowaniem i koordynowaniem ruchów ciała, co powoduje, że dziecko nie jest w stanie utrzymać równowagi, postawy, a czasem nawet trudności w mówieniu. W ten sposób te dzieci są często uważane za "niezdarne dzieci", ponieważ często łamią przedmioty, potykają się i upadają bez wyraźnego powodu.
W zależności od rodzaju poruszonego ruchu, dyspraksję można podzielić na kilka typów, takich jak:
- Dysfrakcja motoryczna : charakteryzuje się trudnościami w koordynowaniu mięśni, zakłócaniem czynności takich jak ubranie, jedzenie lub chodzenie. W niektórych przypadkach wiąże się również z powolnością w wykonywaniu prostych ruchów;
- Dyspraksja mowy : trudności w rozwoju języka, wymawianie słów w niewłaściwy lub niedostrzegalny sposób;
- Duszność posturalna : prowadzi do trudności w utrzymaniu prawidłowej postawy, na przykład stojącej, siedzącej lub chodzącej.
Oprócz wpływu na dzieci, dyspraksja może występować również u osób po udarze lub urazach głowy.
Główne objawy
Objawy dyspraksji różnią się u poszczególnych osób, w zależności od rodzaju poruszonego ruchu i ciężkości stanu, ale w większości przypadków pojawiają się trudności w wykonywaniu zadań, takich jak:
- Chodzić;
- Skacz;
- Aby uruchomić;
- Zachowaj równowagę;
- Narysuj lub pomaluj;
- Napisz;
- Czesanie;
- Jedz ze sztućcami;
- Do mycia zębów;
- Mów wyraźnie.
U dzieci dyspraksja jest zwykle diagnozowana tylko w wieku od 3 do 5 lat, a do tego wieku dziecko może być postrzegane jako niezdarne lub leniwe, ponieważ opanowanie ruchów innych dzieci już trwa długo.
Możliwe przyczyny
W przypadku dzieci dyspraksja prawie zawsze jest spowodowana zmianą genetyczną, która powoduje, że komórki nerwowe potrzebują więcej czasu na rozwój. Jednak dyspraksja może również wystąpić z powodu urazu lub uszkodzenia mózgu, takiego jak udar lub uraz głowy, co jest częstsze u dorosłych.
Jak potwierdzić diagnozę
Diagnozę u dzieci powinien przeprowadzać pediatra poprzez obserwację zachowań i ocenę sprawozdań przez rodziców i nauczycieli, ponieważ nie ma konkretnego testu. Dlatego zaleca się, aby rodzice zapisywali wszystkie dziwne zachowania, które obserwują w swoim dziecku, a także rozmawiali z nauczycielami.
U dorosłych diagnoza ta jest łatwa do wykonania, ponieważ pojawia się po urazie mózgu i można ją porównać do tego, co dana osoba była w stanie zrobić wcześniej, a która ostatecznie została zidentyfikowana przez samą osobę.
Jak odbywa się leczenie?
Leczenie dyspraksji odbywa się poprzez terapię zajęciową, fizjoterapię i logopedię, ponieważ są to techniki, które pomagają poprawić zarówno fizyczne aspekty dziecka, jak i siłę mięśni, równowagę, a także aspekty psychologiczne, zapewniając większą autonomię i bezpieczeństwo. W ten sposób można osiągnąć lepszą wydajność w codziennych działaniach, relacjach społecznych i zdolności radzenia sobie z ograniczeniami narzuconymi przez dyspraksję.
W ten sposób należy stworzyć zindywidualizowany plan interwencji, zgodnie z potrzebami każdej osoby. W przypadku dzieci nadal ważne jest angażowanie nauczycieli w leczenie i poradnictwo pracowników służby zdrowia, aby wiedzieli, jak radzić sobie z zachowaniami i pomagać w pokonywaniu przeszkód na bieżąco.
Ćwiczenia do wykonania w domu i szkole
Niektóre ćwiczenia, które mogą pomóc w rozwoju dziecka i utrzymać szkolenie technik przeprowadzonych z pracownikami służby zdrowia to:
- Układaj układanki : oprócz stymulującego wnioskowania pomagają dziecku w lepszym postrzeganiu przestrzeni i przestrzeni;
- Zachęć dziecko do pisania na klawiaturze komputera : łatwiejsze niż pisanie ręczne, ale wymaga też koordynacji;
- Napinanie piłki antystresowej : stymuluje i zwiększa siłę mięśniową dziecka;
- Rzuć piłkę : stymuluje koordynację i pojęcie przestrzeni dziecka.
W szkole ważne jest, aby nauczyciele zwracali uwagę na zachęcanie do prezentacji ustnej, a nie na pisanie, nie prosząc o zbyt wiele pracy i unikając wskazywania wszystkich błędów popełnianych przez dziecko w pracy, pracując pojedynczo.
